Voor altijd vakantie

Nicole is geboren in Brussel, maar woonde heel haar leven, en tot op de dag van vandaag, in Beersel. ‘Ik woonde zowat tussen de scholen van Beersel en Drogenbos in, in de Lippenslaan aan de Dachelenberg, en uiteindelijk kozen mijn ouders voor mijn schoolopleiding voor Drogenbos. De kleuter- en lagere school was toen nog gevestigd in de toenmalige meisjesschool op de Grote Baan, vandaag de Franstalige school Le Petit Chemin en daar heb ik tot mijn 12 jaar les gevolgd. Daarna ging ik naar het Atheneum van Ukkel en vervolgens deed ik mijn normaalschool- opleiding in Brussel, waar ik in 1982 afstudeerde als leerkracht in het Karel Bulsinstituut.’

Vanwaar die keuze voor het onderwijs?
‘Leerkracht worden is altijd mijn kinderdroom geweest, en ik heb heel mijn leven heel graag lesgegeven. Na mijn diploma kon ik dadelijk aan de slag in het stedelijk onderwijs in Vilvoorde, en ik kreeg de derde graad als klas. Toen ik mama werd, ging mijn dochter Sarah met mij mee naar ‘ons schooltje’ in Koningslo. We hadden daar een fijne tijd en bleven daar tot in 2001, maar de dagelijks langer wordende files werden ons op den duur te veel.’

‘Toevallig was er in Drogenbos vraag naar een leerkracht en na een gesprek met Jos Vandermeylen (die zou stoppen als directeur) en Lieve Stoefs (die hem zou opvolgen) werd ik aangenomen. Ik begon op 1 september 2001 in het tweede leerjaar en een jaar later volgde ik meester René De Coster op die op pensioen ging en kwam ik terug in het vijfde leerjaar. Het was een mooie tijd: lesgeven aan de kinderen van het vijfde leerjaar heb ik altijd heel boeiend gevonden. Het is een toffe leeftijd. De kinderen op die leeftijd kennis en vaardigheden bijbrengen is een hele uitdaging. Maar dat is niet het enige. Ervoor zorgen dat ze met plezier naar school komen en zich goed voelen is minstens even belangrijk. Daarbij heb ik het geluk gehad om deel uit te maken van een gemotiveerd schoolteam en ik ben er zeker van dat onze leerlingen later gaan terugkijken op een toffe tijd in De Wonderwijzer.’

De laatste jaren ben je wel overgeschakeld?
‘Toen juf Doris, onze lieve en bijzondere leermeester niet-confessionele zedenleer in 2015 met pensioen ging, stelde Manu (die ondertussen Lieve was opgevolgd) me voor om haar op te volgen. Super! Het was een uitgelezen kans om op een andere manier dichter bij de kinderen te staan en projectjes uit te werken rond samenleving, diversiteit, waarden en normen … Dit was echt mijn ding. Ik heb er heel wat verschillende acties kunnen lanceren: een project over kinderrechten, Saved by the bell, het Vredeshoekje (oplossen ruzies) en Babbelwijzer (in vertrouwen praten over problemen).’

‘Mijn lessen waren ook geïnspireerd op de actualiteit, op de inbreng van de leerlingen, op humanistische tijdschriften, digitale nieuwsbrieven. Kinderen kritischer, assertiever, verdraagzamer, milieubewuster maken, in mijn lessen was daar ruimte voor. Net als voor praten over gevoelens en oprecht luisteren naar elkaar. Ik hoop dat ik tijdens de negen jaar dat ik zedenleer heb mogen geven de kinderen een rugzakje vol waarden heb meegegeven over leren samenleven en respect hebben voor elkaar. En dat ik hen hun weg heb leren vinden met doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen. Ik hoop en wens dat deze kinderen van nu gaan zorgen voor een mooiere wereld.’

En dan kwam toch de tijd om afscheid te nemen.
‘Het was een mooi afscheid de voorlaatste week van het schooljaar. Alle klassen hadden een verrassing voorbereid (liedjes, gedichtjes, knutselwerkjes, teksten en tekeningen) en ik kreeg ook veel knuffels van de leerlingen. Het was hartverwarmend. Ik heb wat traantjes moeten wegpinken, maar ik kijk met een warm hart terug op mijn carrière als leerkracht. In september volgt nog een afscheidsreceptie met de collega’s en ex-collega’s, en dan sluit ik voorgoed de deur achter mij en geef ik mijn sleutels terug aan Manu.’

En nu wenkt de toekomst?
‘Tijd om nog meer van het leven te genieten en te doen wat ik graag doe: tijd doorbrengen met familie en vrienden. Genieten van de fijne momentjes met mijn kleinzoon Eli. Genieten van veel kleine gelukjes die samen het grote geluk vormen. Uitstappen, citytrips, reizen: dat staat zeker en vast op mijn verlanglijst. Wandelen in de natuur, de stilte opzoeken, lezen, schilderen, terug wat meer gaan sporten, een of andere cursus volgen (Spaans?) en ook zeker: dolce far niente.’

Hoe zou je dit gesprek willen besluiten?
‘Heel dankbaar. Doorheen mijn carrière ben ik iemand geweest die oprecht was en ook een luisterend oor had voor collega’s en vooral voor de kinderen. Ik hoop dat zij mooie herinneringen hebben aan mij. Ik draag hen voor altijd in mijn hart en ben zo dankbaar voor de fijne jaren in het onderwijs.’

Tekst: André Lerminiaux
Foto: Tine De Wilde
Uit: Kaaskrabber september 2024