In gesprek met Victor Abeels

Ik ben in 1940 geboren in Drogenbos, op de Grote Baan, aan de grens met Ukkel’, vertelt Victor. ‘Ik volgde basis- onderwijs in de parochieschool van Kalevoet en ik zat op het Collège SaintPierre toen een leerkracht mij in 1956 adviseerde om me in te zetten voor de parochie. Ik had geen enkele ervaring in het gemeenschapsleven en stapte naar de toenmalige onderpastoor van onze gemeente, Frans Simon. ‘Gij komt als geroepen’, zei hij. ‘Ik ben bezig een Chiroafdeling te stichten en heb leiders nodig. Welkom!’’

Ontstaan uit de 'patronaten'
‘De pastoor van Drogenbos kwam uit de parochie Sint-Denijs in Vorst, waar een bloeiende Patro-groep actief was. Hij overtuigde twee Vlaamse leiders van deze groep, Wim Porez en Rembrand Van Lul, om naar Drogenbos te komen. Hij wist ook Jan De Kelver te motiveren. Zo was er leiding gevonden voor Chiro Drogenbos. We startten onder leiding van groepsleider Wim Porez met twee afdelingen: burchtknapen en knapen, samen zowat 20 man. Zij werden gerekruteerd door de onderpastoor, voornamelijk bij zijn misdienaars. Die kwamen elke donderdagnamiddag bijeen in het huis van de onderpastoor in de Brouwerijstraat 27. Daar werden dan de afspraken gemaakt voor wie in welke mis aanwezig zou zijn om de mis ‘te dienen’. Na deze vergadering voetbalden ze samen met de onderpastoor in het patronaat. Dat was eigenlijk een beetje de voorloper van de Chiro.’

‘Regelmatig gingen wij op vormingskamp voor leiders om ons bij te scholen, om de werking van de Chiro te leren kennen. Wij haalden veel informatie uit de uitgaven van de Chiro, vooral uit het blad Trouw. We kregen ook spelfiches, konden beschikken over zangboekjes en elke zaterdag was er een leidersvergadering waar we de voorbije bijeenkomst bespraken en de volgende voorbereidden.’

‘De Chiro bestaat sinds 1934. Daarvoor bestond al een soort jeugdbeweging die toen ‘patronaten’ werd genoemd. In 1934 heeft E.H. Jos Cleymans zijn plannen voor de Chirojeugd gepubliceerd en werden meer en meer patronaten Chirogroepen. In deze periode was er een sterke opkomst van het militarisme, en dat verklaart deels ook het toenmalige militaristische karakter van de jeugdbeweging met uniformen, stapoefeningen en veel stijloefeningen.’

Bivak in oude koeienstal
‘De eerste vergadering in Drogenbos vond plaats in december 1956. Zonder uniform werd die dag een busreis ingericht samen met de Chiro van Ukkel-Kalevoet. We waren nog maar pas gestart, maar toch gingen we in de zomer van 1957 al op bivak. Terhulpen was onze bestemming, een oude koeienstal onze slaapplaats. De dag voor onze leden aankwamen, ruimden we alle mest en kuisten we de stal op om die acceptabel te maken als slaapplaats. Wij gingen erheen met de ‘boerentram’.’ ‘Kinderwelzijn gaf subsidies voor deze kampen, maar wel onder voorwaarden. Dat behelsde eerst en vooral een medisch onderzoek van elke deelnemer, en dus elk jaar was het wat zoeken om een dokter te vinden die dat wou doen. Het was een formaliteit maar een conditio sine qua non om subsidies te krijgen. Elk kamp moest ook steeds minstens 10 dagen duren. Het toppunt was wel dat wij dat eerste jaar van de inspectie felicitaties kregen voor de puike organisatie – in een koeienstal! (lacht) Het jaar nadien gingen wij in Freyr op kamp in een vakantiehuis dat toebehoorde aan het Collège SaintPierre en onze subsidies werden ei zo na afgekeurd. De inspectie had toen veel opmerkingen!’

‘Stilaan groeide onze afdeling verder. Wim Porez ging zijn legerdienst vervullen en ik werd groepsleider. Jules Vanderreecken, Adrien Ribant, Bob Vanheddegem, Pierre Vandevelde en Roland Gits werden leiders en de afdeling groeide gestaag verder. Na het bivak in Freyr aan de Maas, waar wij achteraf gezien toch nogal eens risico’s namen met de activiteiten – die gelukkig steeds goed zijn afgelopen – volgden bivakken in Couvin, Tongerlo en nog veel andere plaatsen.’

Stoffige bezoekdag
‘Een gedenkwaardig kamp was zeker Tongerlo in 1959. Het voetbalveld waar onze kampplaats aan grensde was juist omgeploegd. Door het droge weer was dit een groot zwart stofplein geworden. Tijdens de bezoekdag van de ouders speelden de ouders en de leden van de afdeling een voetbalmatch tegen elkaar. Wie er gewonnen heeft, weet ik niet meer, maar hoe wij eruitzagen na die wedstrijd is des te meer in het geheugen gegrift. Ik ben groepsleider gebleven tot 1962, waarna ik de fakkel heb doorgegeven aan Jules Vanderreecken die dan op zijn beurt de fakkel heeft doorgegeven aan André Lerminiaux. Ik studeerde voor burgerlijk ingenieur in Leuven en het laatste jaar van mijn studententijd heb ik afscheid genomen van de Chiro om voldoende tijd te maken voor mijn eindwerk (over het zuiveren van het afvalwater van de toenmalige papierfabriek Catala alvorens het in de Zenne werd geloosd) en omdat ik wist dat de afdeling in goede handen was.’

Victor toonde niet alleen een grote inzet voor de Chiro. Na zijn studies had hij ook een mooie carrière in het bedrijfsleven. Hij begon zijn loopbaan bij Belgian Shell op 28 december 1964 als technisch afgevaardigde voor lpg (vloeibare petroleumgassen, butaan en propaan; er bestond toen nog geen aardgas in België, n.v.d.r.) en ontwierp er ovens voor verschillende industriële toepassingen. In 1967 gaat hij over naar de dienst Openbare Werken waar petroleumproducten, vooral bitumen, een hoge vlucht kennen bij het aanleggen van het autowegennetwerk.

Petroleumveld in Gabon
‘Na verschillende functies in ons land werd mij gevraagd of ik voor 3 jaar naar Gabon, een Afrikaans olieproducerend land waar Shell actief was, wilde gaan. Ik was er verantwoordelijk voor het kaderpersoneel – een internationale ploeg van ongeveer 200 man, voornamelijk ingenieurs en geologen. Tijdens mijn verblijf in Port-Gentil ontdekten mijn collega’s-geologen het petroleumveld van Rabi, het grootste van Gabon met een productie van 100.000 vaten of 16 miljoen liter olie per dag.’

Bij mijn terugkomst in België werd ik hoofd van de dienst Supply, die zorgde voor de aanvoer van de petroleumproducten die Shell in België verkocht. Daarna, in 1992, werd ik personeels- directeur. Na mijn pensioen ben ik vele jaren actief gebleven als lid van het schoolbestuur van de Cardinal Mercier- en Jean XIII-colleges, als schatbewaarder van de kerkfabriek Saint-Paul en als voorzitter van een bridgeclub in Waterloo, waar ik sinds 1972 woon.

De bloeiende loopbaan van Victor illustreert mooi hoe een carrière in de Chiro een schitterende toekomst niet in de weg hoeft te staan, integendeel: het jeugdige engagement is vaak een grote troef voor de toekomst. Leden en leiders bij Chiro Drogenbos leerden om creatief te zijn, om samen te werken en om zich belangeloos in te zetten – net als discipline en levenswijsheid. Allemaal gratis bovendien!

Tekst: André Lerminiaux
Foto: Tine De Wilde
Uit: kaaskrabber mei 2025