Bierhandelaar Jacques Vankeerberghen

In 1972 nam de vader van Jacques,François Vankeerberghen, samen met zijn echtgenote Marie Louise de bierhandel van Gustaaf Mommaert op de Steenweg van Drogenbos over. François was er aan de slag als helper en nam de zaak over toen Gustaaf het niet meer zag zitten om zich aan te passen aan de toenmalige invoering van de btw.

Legerdienst in Peutie
Jacques werd in 1960 geboren in Drogenbos en op 17-jarige leeftijd werd hij voltijds ‘helper’ in het familiale bedrijf van zijn ouders. In 1979 moest hij zijn legerdienst gaan doen in Peutie, waar hij gedurende tien maanden de administratie van de keukendienst deed. Het is daar dat hij leerde plannen en een bedrijf leerde runnen. In 1998 nam hij het bedrijf van zijn ouders over en kon hij als zelfstandige tot 1 januari 2024 het werk voortzetten.

Hij trouwde in 1983 met Ria Liekendael en samen kregen ze twee kinderen. Ria was lerares in Sint-Victor in Alsemberg en ging vanaf de geboorte van haar zoon halftijds werken. De laatste jaren van haar carrière was zij vooral bezig met onderwijs voor anderstaligen, wat haar een enorme voldoening gaf. Van thuis uit (beiden waren ze kinderen van zelfstandigen) hadden ze geleerd dat werken geen straf is maar een zegen. Ze kregen twee kinderen, een dochter die vandaag op 36-jarige leeftijd procureur des Konings is in Antwerpen en een 32-jarige zoon die als bio-ingenieur voor een medische firma werkt. Ria en Jacques zijn meer dan fier
op hun kinderen.

Dag Jacques. Ben je niet in het befaamde zwarte gat gevallen sinds je alle dagen thuis bent?
‘Integendeel, ik ben zoals de meeste gepensioneerden: ik heb tijd te kort. Er is altijd iets te doen in en rond het huis, bij de kinderen of bij vrienden of familie. En of ik heimwee heb naar het werk? Soms mis ik het contact met klanten wel, maar onze wereld is de jongste 50 jaar zo sterk veranderd. Het slinkende gemeenschapsleven is een grote verandering. Vroeger gingen mensen naar hun vereniging om elkaar te ontmoeten, vandaag hebben ze er geen behoefte meer aan om samen te komen voor een feest. Je kon nog afspreken voor een pint maar vooral voor een babbel. Vandaag is dat niet meer mogelijk in onze kleine gemeente. Toen ik begon, waren er in Drogenbos nog veel cafés waar ik leverde. Vandaag zijn ze bijna allemaal verdwenen.’

‘Feesten, pensenkermissen en andere kermissen zijn zowat allemaal gestopt. Jaren geleden was er altijd wel ergens een feest waar ik mocht leveren, maar waar wij ook dikwijls als vrijwilliger gingen helpen. De vele vrijwilligers – en dan denk ik vooral aan Jeanne Claessens, de moeder van oudburgemeester Myriam, en Jean Philippus
die je zowat aan elke kassa van elk feest zag zitten – zorgden ervoor dat Drogenbos een warme gemeente was. Wij gingen helpen in de zustersschool, bij de gepensioneerden en vogelclub in de ‘Garçon Brasseur’, bij feesten in Oud-Drogenbos en noem maar op. Het was bij wijze van spreken altijd feest.’

Waarom ben je gestopt?
‘Zeker niet omdat ik geen werk of klanten meer had, integendeel. De omgeving van Drogenbos leerde ons kennen als betrouwbare en vooral behulpzame handelaars. En stilaan breidde mijn werkterrein zich verder uit, vooral naar Linkebeek en Halle. Mijn devies was: doe altijd wat je vandaag nog kan doen en stel niet uit. Ria wist nooit wanneer ik gedaan had met werken en nog minder wanneer ik thuis zou komen, maar zij kon daarmee leven. Als ik aan tafel zat met het gezin en er belde een klant die in de problemen zat, dan deed ik mijn schoenen en jas aan en ging ernaartoe. Want, zoals ik al zei, mijn werk was mijn hobby. Ik heb ook het geluk gehad nooit afwezig te zijn geweest door ziekte.’

Heb je er niet aan gedacht om de zaakover te laten? Zodat er in onze gemeente toch een drankenhandel bleef bestaan?
‘Neen. Om te beginnen is het een grote investering voor een overnemer en dat wilde ik niemand aandoen. Komt daarbij dat wie vandaag werkt dikwijls alleen maar veel geld wil verdienen, en dat zal niet lukken als je niet met hart en ziel aan deze job begint zonder op de klok te kijken, want je doet veel onbetaalde overuren. De grotere spelers in de sector maken het de kleinen op dit ogenblik ook niet makkelijk, en daar komt nog de administratie bij die veel tijd opslorpt. Elke bestelling voor een overheid, hoe klein ook, moet in drievoud en er moeten veel documenten worden ingevuld. Als je wat pech hebt, moet je dan nog eens maanden wachten op je geld.’

Wat heb je zien veranderen in Drogenbos?
‘De bevolking is veranderd. En de levenswijze. Door de instroom van de vele anderstaligen en mensen met een andere achtergrond, kennen de inwoners elkaar niet meer. Velen doen ook geen enkele moeite om contact te leggen met de buren in de straat. Iedereen zit op zijn eilandje, sluit zich af van de anderen en wordt alleen maar eenzamer. Hoe dikwijls hebben klanten mij niet gevraagd om even voor hen binnen te springen bij de bakker om zo samen met de flessen water ook een brood mee te brengen? Of om naar de Aldi te gaan omdat er in het foldertje een aanbieding stond voor een matras die zij zelf niet konden vervoeren. En geloof mij, dat kostte mij tijd maar nooit moeite. Hun dankbaarheid was mij veel meer waard dan mijn verlies aan inkomen. Ik durf te zeggen dat geld nooit mijn eerste bekommernis was. Een dienst aan mijn medemensen was mij meer waard dan de enkele euro’s verlies die ik daardoor had.’

Jacques, we zullen je missen, niet alleen voor je thuisbezorging maar omdat jij altijd klaar stond voor onze verenigingen en onze mensen. Geniet van je welverdiende pensioen!

Tekst: André Lerminiaux
Foto: Tine De Wilde
Uit: Kaaskrabber februari 2025