Patricia Motten met pensioen

Patricia stopte eind 2023 met haar taak in gemeenschapscentrum de Muse en wordt opgevolgd door Lore De Pauw, een jonge kracht die eveneens de cover siert en die we in een volgend nummer uitgebreid zullen voorstellen. Maar eerst dus tijd voor een gesprek met Patricia.

Hoe ben je in Drogenbos beland?

‘Ik ben in 1961 geboren in Elsene, in het toenmalige ziekenhuis Malibran dat nu omgevormd is tot rusthuis. Mijn ouders woonden in Sint-Jans-Molenbeek en daar ben ik ook gebleven tot mijn huwelijk met Johan (Melotte, red.) in 1985, waarna we 8 jaar in Anderlecht hebben gewoond om dan in 1993 hier in Drogenbos te landen.’

‘Johan en ik zijn de gelukkige ouders van Dimitri, Ines en Nele en de fiere grootouders van intussen drie kleinkinderen. Drogenbos had het grote voordeel dat het het middelpunt was van waaruit iedereen makkelijk naar de school of het werk kon – in Halle, Lot, Anderlecht of Sint-Jans-Molenbeek. Als er niets onvoorziens gebeurt, zullen we hier ook blijven wonen. We hebben goede contacten met onze buren en onze omgeving en nu we alle twee met pensioen zijn, zullen we ook ons huis wat aanpassen en herinrichten om ons leven hier nog wat comfortabeler te maken. Om te beginnen met een nieuwe keuken.’

Je bent je loopbaan gestart in een rusthuis?

‘Na mijn schoolcarrière heb ik tien jaar in een rusthuis gewerkt, als hulpkok in de grootkeuken. Daar heb ik geleerd te plannen. Ook vandaag nog stel ik op donderdagavond mijn weekmenu op en doe ik op vrijdag boodschappen voor die hele week. Ik moest wel, want met drie kinderen, een voltijdse job en mijn activiteiten als bestuurslid in verschillende verenigingen, was planning zeer belangrijk. En ik ben dat nooit meer afgeleerd!’

‘Na de tien jaar in het rusthuis heb ik meer dan tien jaar halftijds gewerkt als receptioniste in een advocatenkantoor op de Ninoofsesteenweg. De laatste drie jaar daarvan combineerde ik met mijn halftijdse job bij vzw ‘de Rand’. Ik stopte als receptioniste en ging halftijds aan de slag in de Boesdaalhoeve in Rode, maar toen ik op een bepaald moment bijna een auto-ongeval had door oververmoeidheid, heb ik besloten om nog enkel in GC de Muse te werken.’

Het gemeenschapscentrum bestond toen al op papier, maar de eigenlijke woning nog niet?

‘Inderdaad: de eerste drie jaar werkte ik vanuit het Felix De Boeckmuseum, waar ik een plaatsje had in het lokaal met de kopieermachine. (lacht) Maar het was wel een boeiende tijd: ik kon mij organisatorisch uitleven met het helpen van de toen nog talrijke en actievere verenigingen: bussen bestellen, traiteurs zoeken, een djembéleraar zoeken, uitnodigingen maken en versturen, kortom de verenigingen steunen in al hun vragen.’

‘Na drie jaar was onze Muse eindelijk af en in 2005 kon ik verhuizen naar mijn eigen bureau hier in de conciërgewoning van het museum die werd omgebouwd tot een gemeenschapscentrum. Achttien jaar zijn ondertussen voorbijgevlogen. Er is veel veranderd in de wereld, en zeker in de administratie. Computers werden de heilige koe en alles moet nu met de alwetende machine gebeuren. Ticketverkoop, afspraken, zaalplanningen, online vergaderingen … noem maar op.’

Hoe heb jij die omschakeling ervaren?

‘Geloof mij, als er een reden is waarom ik blij ben om met pensioen te gaan, dan is het zeker die evolutie. Jongeren zijn zo opgeleid en vertrouwd met deze manier van werken dat ze er niet bij stilstaan dat het ooit anders was en dat deze omschakeling voor ons niet altijd evident is. Daarom zal ik dat werk hier ook niet missen, maar zeker wel de contacten met de mensen die hier regelmatig binnenliepen. En zeker met de collega’s van GC de Moelie, mijn tweede thuis in vzw ‘de Rand’. ‘De Rand’ met zijn zowat 80 medewerkers is meer dan een bedrijf, eerder een ‘vriendengroep’. Ik mocht het ook merken bij mijn afscheid: het was voor mij emotioneel, maar voor de vele collega’s ook. Met een mooie receptie op vrijdag en een prachtig kerstfeest in de Moelie met alle medewerkers van het Moelie-Museteam was het een mooie afsluiter van een mooie carrière in Drogenbos.’

En plannen voor de toekomst?

‘Wat ik zeker niet wil doen, is mij engageren in de politiek. Ze trekken al aan mijn mouw, maar daar ga ik niet op in: ik kom met iedereen overeen en wil geen kant kiezen. Maar ik ga zeker niet in een zwart gat belanden: met mijn beide ouders in een woonzorgcentrum, mijn drie kleinkinderen die graag door hun grootouders verwend en verzorgd worden, mijn Café Combinnegroep die ik blijf begeleiden en mijn bestuursfunctie bij Femma en OKRA heb ik mijn handen meer dan vol. Ik blijf dus zeker nog ter beschikking van de verenigingen waarin ik nu al geëngageerd ben. En de MoelieMusecollega’s weten ook dat zij steeds een beroep kunnen doen op mij.’ ‘Ik ben een fervente boekenlezer, op zondagochtend een flinke wandeling met onze Wemmelse Wandelmadammen schrikt mij niet af, ook een paar uur countrydansen per week behoort tot mijn hobby’s. En in een huis heb je ook nooit gedaan: veel zaken die we hebben uitgesteld zullen nu misschien uitgevoerd kunnen worden.’

Hoe kijk je terug op je periode bij de Muse?

‘Ik heb hier heel graag gewerkt en ik kan zeggen dat ik vandaag met een gerust hart de deur achter mij kan sluiten en GC de Muse aan mijn opvolgers kan laten. Het was een stap in het onbekende toen ik hier begon, maar het is een mooie tijd geweest. Het wordt misschien een tikkeltje anders met andere mensen in onze Muse, maar het doel zal altijd hetzelfde blijven: onze gemeenschap hechter maken en proberen wat er nog overblijft van ons dorp door te geven en te versterken.’

Dank voor dit gesprek en het ga je goed Patricia!

Tekst: André Lerminiaux
Foto: © Tine De Wilde
Uit: kaaskrabber februari 2024